Druk z żywicy to tzw. technologia SLA (Stereolitography). Proces druku w tej technologii polega na użyciu żywicy światłoutwardzalnej, którą wlewamy do komory drukarki 3D. Drukowany model, podobnie, jak w przypadku metody filamentowej, powstaje warstwa po warstwie, z tą jednak różnicą, że tutaj warstwa ta utwardzana jest z żywicy za pomocą skupionego i precyzyjnie skierowanego promienia światła UV. W wyniku naświetlania UV ciekła żywica ulega trwałemu utwardzeniu, budując oczekiwany model przestrzenny.

Metoda ta oferuje znacznie większą precyzję odwzorowania szczegółów, niż druk FDA/FFF zapewniając jednocześnie szybszy proces druku. Wymaga jednak zwiększonej intensywności postprocesingu, chociażby odpowiedniego naświetlenia promieniami UV już wydrukowanego elementu.

Zalety druku z żywic:

bardzo wysoka dokładność odwzorowania wszelkich detali i wymiarów modelu cyfrowego,
możliwość drukowania elementów o zadanej przepuszczalności światła (przeźroczystych lub półprzeźroczystych),
uzyskiwanie odpowiednich parametrów mechanicznych wydruku końcowego dzięki możliwości zastosowania zróżnicowanych materiałów bazowych.

Wady druku z żywic:

brak możliwości łączenia różnego rodzaju materiałów w jednym wydruku,
konieczny jest dodatkowy postprocesing każdego wydruku (czyszczenie, utwardzanie, usuwanie podpór),
proces wydruku wymaga odpowiedniego zabezpieczenia przed toksycznością nieutwardzonych żywic,
wyższy koszt jednostkowy wydruku niż w technologii filamentowej,
powstawanie nienadających się do recyklingu odpadów.